Önümde kesif bir çizgi
Ucu kaçmış bir ipin
Karanlıkta seyreden serüveni
Aydınlığa koşan hızıyla
Zihnimi boğuyor
Kılıçtan keskin hissi
Anı, vakti ve yaşanmışlığıyla geriye kalan
Zulümata terk edilmiş bir nisyan
Kölesi olduğum her sözün
Nedameti kalbimde yaşayan
Süleyman’ı da Musa’yı da bağrına basan
Koskoca bir kuyusun sen
Dibi görünmez sonu bilinmeyen…
Zaman!
Başı karanlık dipsiz kuyu
Sonu göz kamaştıran bir aydınlık
Nuruna aldanan her yolcusu
Mazide kalan bir hatıra yalnızca
Geçmişe hapsettiklerinle
Koskoca bir mezarsın sen
Ölçülemeyen
Gittikçe büyüyen
Kahramanları yutan
Biçareleri avutan
Zalimlere mühlet tanıyan
Ayırt etmeden hiç kimseyi
Sadrında yer ayıransın…
Zaman!
Efkârıma efkâr katıyor her boyutun
Ne benimlesin ne benden ayrı
Sarmalında bunalıyor ruhum
Anlaşılmaya müstahak oluşun
Hakikatini arattırıyor bana
Seni anlamak ne mümkün
Ne de muğlâksın hakeza…
Rabia Özelçi | Nisanur Dergisi | 83. Sayı | Ekim 2018
Yorum yap