Sevdasız olmuyor, dedi
Kaskatı kesiliyor cânın
Beyninde bir sürü kırılgan çizikler
Şevkin gidiyor gönlünden
Hayatın maviliği gidiyor
Mavinin rengi soluyor
Sevdasız bitmiyor, dedi
Bitmiyor hüzünler…
Ölüme gülümsemek
Gülümserken ölmek
Kaybolmasına izin vermemek
Gerçek saadetin
Fani bir lezzetin seyyahı olduğunda
Kefeni çoktan giymiş istikbalini unuttuğunda
Tatlı seraplara sarıldığında
Sevdasız çıkamazsın, dedi
Çıkamazsın bîvefa yankılardan…
Sevdasız yürüyemezsin, dedi
Kendinden başka her şey olursun
Dağ gibi dimdik duramaz
Çakıllarla avunursun
Kalbinde bir inci tanesi durur
Toprağı eşeleyemez
Gün ışığına giydiremezsin onu
O ki; onunla varsın
O ki; onunla hayatın
O ki; biricik imanın
Sevdasız hissedemezsin, dedi…
Sevdasız üşürsün, dedi
Yeter deme! Düşersin, dedi
Unutma! Bitersin, dedi
Apaçık düşmanlar
Ki; ta ezelden beri
Pusuda bekler
Düşüşlerimi diler
Sevdan olmasa kalkansızsın
Yara alırsın
Emellerin hayal olur
Emeklerin zayi olur
Her ışığı güneşten sanma!
Sevdasız gönül hep kışta kalır…
Sevdasız bakarsa gözlerin
Özü göremezsin, dedi
Özle bütünleşemez
Hikmetle hemhal olmazsın, dedi
Sözlerin faniye meyleder
Yalnız faniyi duyarsın
Sevdayla durmazsan eğer
Ayakların seni taşımaz
Gönlün içine yük olur, dedi
Sevdasız olmuyor
Bitmiyor kışlar
Söylemiyor kuşlar
Esmiyor rüzgâr eskisi gibi
Her acı geriye itiyor
Her itiş bir ömrü bitiyor
Sevdasız olmuyor, dedi
Bitmiyor kışlar, ayazlar…
Ümmü Benna | Nisanur Dergisi – 82. Sayı | Eylül 2018
Yorum yap