İşte Bu Son Rükûn

Ey yaşamak!
Geçip gidiyorsun içimizden
Uykuların durağında dinlenip yeniden akıyorsun
Fani bir bedenin şahitliğinde hayatı yaşıyorsun
Harp meydanıdır bu, Adem’den miras…
Yağmur misali bela ve imtihan,
Kafasına düşen her damladan nasibini alır insan…
Kimi kavgada galipsin,
Kimisinde mağlup
İsterse yerle yeksan olsun bu vücut
Kalkmak ve ilerlemek, payına düşen senin…
Mücadelenin tam ortasındasın,
Çağın en zorlu hengamesinde başlıyor hayatta kalışın…
Son kale düşene dek bitmez cehaletle savaşın…
Ya varsın ya yok,
Ya ölüsün ya da diri…
Musalla taşına kalmadan uykun,
Gözlerinde parlamalı şehadeti ufkun…
Geriden gelmesin içinizden her biri,
Ezelden ebede direniştir bu topyekûn…
Yaşamak şimdi dilimizde son kurşun…
Namlunun ucunda dünyanın bütün birikmiş kiri,
Eğilirse orda başlar,
İşte bu son rükûn…