Galibeyn: Zaman

Dedi ki:
“Üstesinden gelemediğinin bir zamanı vardır”
Dedim ki:
“Zamanın da üstesinden gelemedikleri vardır
Zaman da hapsolur bazen
Aşamadıkları, yakamadıkları vardır
Üstesinden gelemeyip de
Mahcubiyetine esir oldukları vardır”
Dedim ki:
Zamanın akmadığı günler vardır mesela:
Durduğu, donduğu;
Çaresizliğin, hüznün galebe çaldığı…
Beklemediğin yerden
En içinden kırıldığın
Bir denizin içinde
Boğdukları vardır…
Dedim ki:
Zamanın yakmadıkları vardır;
Kanayan yaraların açıldığı o ilk saniyeler,
Küllerini aramak istersin bazen
Ama dipdiri dururlar zihninde
En derin yerde
Bir yer edinmiş kendine
Sıkıca tutunmuş oraya
Zaman hükmedememiş o yaraya…
İşte böyle,
Zamanın kurutamadığı yaralar da vardır:
Andıkça kanayan
Kanadıkça büyüyen
Büyüdükçe tüm tesellileri yok eden yaralar…
Zamanın unutturamadıkları vardır böyle:
Bir evlat acısı sızısı
Bir şehidin son bakışı
Belki bir baba tokadının yürek acısı
Bazen, bir evladın son gülüşü, son yürüyüşü
Bazen, dostunun elinden tutuşu
Belki acı belki tatlı bilmem ama
Zamanın tozlarını savuran
Nice rüzgârlar vardır
Zamanın da üstesinden gelemedikleri vardır…
Dedi:
“Zaman mağlup olmamış hiçbir demde
Üstesinden gelemese de
Bu defa dönüştürür seni,
Değiştirir düşüncelerini
Öncesinde hiç böyle düşünmemiştin aslında
Fark ettirir bir bakış açısında
Söyle alışmak var mı bir kere dünyada!
İşte o zaman alışırsın:
Yakamadığının acısına
Kurutamadığının varlığına
Unutamadığının yokluğuna
Alışırsın zamanla…
Onlarla yaşar
Onlarla tutunursun hayata
Zaman böyle yaşatır seni
Üstesinden gelemedikleri ile
Yeni bir hayat bahşeder”
Kim bilir belki zamana
Üstesinden gelemediği daha zevkli gelir…