Âlem-i İnsan

Bu karanlık değil miydi aydınlığa hasret bırakan?
Bir can ki tende, tüyden ince tüyden hafif…
Bu taş değil mi ayağımıza değen?
Kanıyor düşüncelerimiz…
Ölüm korkusundan gelecekler idam ediliyor bir bir…
Kendini aramanın ötesine
Kendinden geçememişken…
Hiçlikler dünyasında boğuluyor ruhlar
Bakışlar soğuk, bütün bakmalar korkulu…
Herkes suçlu, herkes çıldırmış olmalı!
Gülme incinir çocuklar…
Bayım, bakışlarınız kötülüğü yansıtan ışıklar…
Tekrar eden tevbelerin ağırlığında boğuluyoruz
Duaların gölgesinde serinleyemediğimizden…
Herkes egodan imtihanda…
Şu garip giyimli köylü,
Şu eli kirli tamirci,
Buradan geçen dar giyimli abla
Karşıdaki eli sopalı Hüsnü…
Herkesi biliriz,
Kendimizden evvel herkesi…
Gülme incinir ayakkabısı yırtık çocuk…
Gülme incinir camdan yürekler…
Yüksek dağların tepesi daima dumanlı olur,
Tenha ve yalnız…
Alçaklar; ayak basılmış ve el değmiş…
Ağaçlar feda ediliyor ateşin rengine…
Hayat, harflere harcanıyor…
Alın teri, mideye…
Cemadat hizmete
Hayvanat faideye
Nebatat tabiata hazırlanıyor,
Âlem-i insan son bir nefese…